सभात्यागाची पळवाट

विश्वास प्रस्तावावर मतदान होईल का? 



आज गुरूवारी रात्री एबीपी माझाच्या विशेष कार्यक्रमात सहभागी झालो होतो. तिथे संताप अनावर झाला. कारण विषय होता अविश्वास प्रस्तावाचा आणि नेहमीप्रमाणे विविध पक्षाच्या प्रवक्ते लोकांची झोंबाझोंबी सुरू झाली. अशाच चर्चा करायच्या असतील, तर त्यापासून आपण दुर रहाण्याचा निर्णय मी तीन वर्षापुर्वी घेतला होता आणि कटाक्षाने पा्ळलाही होता. पण अनेकांच्या आग्रहाखातर अधूनमधून त्यात सहभागी व्हायला होकार दिला. विषय कुठलाही असो, त्यात पक्षीय आरोप प्रत्यारोपांनाच वेळ द्यायचा असेल, तर पक्षविरहीत लोकांना त्यात बोलवायचे कारण नसते. कारण त्या पक्षीय झोंबाझोंबीत उरलेल्यांचा वेळ वाया जात असतो, आजही तसेच झाले. प्रस्ताव बाजूला राहिला आणि निवडणूकांच्या प्रचाराची भाषणे सुरू झाली. म्हणून अर्धातास कंटाळल्यावर संधी मिळाली, तेव्हा प्रसन्ना जोशीला म्हटले, यापुढे कृपया मला आमंत्रण देऊ नका. जोवर प्रत्येक भारतीयांच्या खात्यात मोदी सरकार पंधरा लाख रुपये जमा करीत नाही व दोन कोटी नोक‍र्‍या रोजगार निर्माण करत नाही; तोपर्यंत मला आमंत्रित करू नये. कारण तेच आरोप आणि तेच प्रत्यारोप सक्तीने ऐकण्याचा संयम माझ्यापाशी उरलेला नाही. विषय अविश्वास प्रस्तावाचा होता आणि शुक्रवारी काय घडू शकेल, त्यावर बोलायचे बाजूला राहून गेले. जे सांगायचे होते, ते मग इथे तातडीने व्यक्त करायची इच्छा झाली. म्हणून अवेळी संगणक काढून लिहीत आहे, उद्या अविश्वास प्रस्तावावर चर्चा होईल आणि तो मंजूर होईल काय? या प्रश्नाचे उत्तर साफ़ आणि स्पष्ट आहे. प्रस्ताव मांडून त्यावर चर्चा जरूर होईल. पण मतदान अजिबात होणार नाही. आपापले बोलून झाल्यावर विरोधी पक्ष व कॉग्रेस मोदींचे भाषण ऐकूनही घेणार नाही. त्यात काहीतरी खुसपट काढून विरोधक सभात्याग करतील. कारण मतदानाला भाजपा सज्ज असला तरी त्यात आपली बेअब्रू विरोधकांना नको आहे.

सत्ताधारी पक्षाकडे बहूमत स्पष्ट असताना आणि त्याने झटपट प्रस्ताव मान्य केलेला असताना, विरोधी पक्ष मोदींच्या सापळ्यात फ़सलेले आहेत. यातले मतदान झालेच तर त्यात विरोधकातली दुफ़ळी व बेबनाव चव्हाट्यावर येण्याची खात्री देता येते. त्यामुळेच बहूमताची संख्या जमवण्याचा कॉग्रेसचाही प्रयत्न असू शकत नाही. आकडेच बोलके आहेत. प्रस्ताव सत्ताधारी पक्ष टाळायचा प्रयत्न करणार, ही अपेक्षा होती. म्हणून कॉग्रेस मोठा पक्ष असूनही तेलगू देसमला पुढे करण्यात आले. पण सोनियांनी आमच्यापाशीही संख्याबळ असल्याची भाषा वापरण्याची चुक केली आणि डाव उलटला. कारण मतदान झालेच तर सरकार पडण्याची बिलकुल शक्यता नसून, उलट विरोधी पक्षातली दुही चव्हाट्यावर येण्याचा मोठा धोका आहे. जे आकडे अशा मतदानातून समोर येतील, ते महागठबंधनाची लक्तरे करणारे ठरतील. त्यामुळेच आता अब्रू झाकण्यालाच रणनिती बनवावे लागणार आहे. त्यातली पळवाट म्हणजे सभात्याग इतकीच असू शकते. सगळे विरोधी पक्ष एकत्र येऊन मोदींना हरवू शकतात, या भ्रमाला सुखरूप ठेवायचे असेल, तर लोकसभेत मतदानाचा प्रसंगच येऊ देता कामा नये. ही गोष्ट साफ़ आहे. किंबहूना माझे हेच आकलन मला चर्चेतून मांडायचे होते. पण कॉग्रेस व भाजपा शिवसेना यांच्यातली झोंबाझोंबी सुरू झाली आणि अविश्वास प्रस्ताव एबीपीच्या चर्चेत बारगळून गेला. पण त्यात ज्यांनी कोणी ऐकले असेल त्यांना माझी बाजू सांगून टाकणे अगत्याचे वाटले, म्हणून हा ब्लॉग उशिरा उठून लिहीला आहे. यात अण्णा द्रमुक, बीजेडी व तेलांगणा समिती यांनी अंग बाजूला घेतले आहे. त्यामुळे विरोधकांची तारांबळ उडालेली आहे. त्यांना चर्चा हवी, पण मतदान नको आहे. कारण विरोधी एकजुटीची अब्रु चव्हाट्यावर आणायची भिती आहे. मग सभात्याग हाच उत्तम मार्ग शिल्लक उरतो. उद्या मोदी प्रस्तावावरील चर्चेला उत्तर द्यायला उभे रहातील, तेव्हा यापेक्षा वेगळे काही होणार नाही.

राहुल गांधी यांच्या नेतृत्वाला अन्य विरोधक मान्यता देत नाहीत. तर या प्रस्तावाच्या निमीत्ताने कॉग्रेसकडे विरोधकातला अधिक वेळ आहे. मोदींच्या विरोधातले प्रमुख भाषण राहुल करतील व त्यातून मोदी विरुद्ध राहुल असा सामना पेश केला जाईल. त्यातून विरोधकांच्या माथी आपल्या पुत्राला मारण्याचा डाव सोनियांनी खेळला आहे. त्यात त्या किती यशस्वी होतात, ते प्रस्तावाचा निकाल लागल्यावरच कळेल. त्यांना विरोधी एकजुट व अविश्वास प्रस्तावाच्या भवितव्याशी कुठलेही कर्तव्य नसून, आपल्या पुत्राचा विरोधी एकजुटीचा नेता म्हणून अभिषेक करून घेण्याची संधी साधून घ्यायची आहे, ती साधली जाईपर्यंत मोदी बोलायला उभे रहाणार नाहीत. कारण प्रस्तावावरील एकूण चर्चेला उत्तर देण्याचा अधिकार पंतप्रधानांचा आहे. तेव्हा त्यात खुसपट काढून सभात्यागाचा उपचार पार पाडला जाईल. त्यामुळे राहुलचे सादरीकरण साधले जाईल आणि मतदानाची नामुष्कीही येणार नाही. त्यामुळे शुक्रवारी संसदेत काय होऊ शकेल आणि कुठला पक्ष काय पवित्रा घेईल, ते चर्चेतून सादर व्हायला प्राधान्य हवे होते. दुर्दैवाने आजची चर्चाही दोन पक्षांच्या आरोप प्रत्यारोपातच नासाडी झाली. उद्या त्याचे प्रत्तंतर येऊ शकेल. प्रत्यक्ष प्रस्ताव संसदेमध्ये सादर झाला व नंतर पंतप्रधान उत्तर द्यायला उभे राहिल्यावर काय होते, त्याचा दाखला मिळणारच आहे. तेव्हा कॉग्रेसने खरोखरच सभात्याग केला, तर वाहिन्यांवरील चर्चा कशा थिल्लर असतात, त्याचाही दाखला मिळून जाईल. हे नंतर बोलण्यापेक्षा मी आजच लिहून टाकले आहे. ते चुकले तर माफ़ी मागायलाही मला लाज वाटणार नाही. कारण गुरूवारी रात्रीच्या चर्चेत मी संयोजक प्रसन्ना जोशीवर चिडलेला होतो. त्याचीही माफ़ी मागायला मला कमीपणा वाटणार नाही. पण वाहिन्यांनी आपल्या चर्चेचा सूर व स्वरूप बदलले नाही, तर त्यांची टीआरपी अशीच घसरत जाणार आहे. उद्याच्या घटनाक्रमाने मला चुकीचा ठरवला तरी हरकत नाही. मी सत्य स्विकारायला मागेपुढे करीत नाही.