चोर मचाये शोर

"A lie gets halfway around the world before the truth has a chance to get its pants on." - Winston Churchill

सत्याला आपले कपडे अंगावर चढवून घराबाहेर पडायला वेळ मिळेपर्यंत असत्य अर्धे जग पालथे घालते, असे विन्स्टन चर्चिल यांचे एक विधान आहे. बर्‍याच काळापासून ते विधान ऐकलेले होते. पण सध्या जो राफ़ायल लढावू विमानाच्या खरेदीचा गदारोळ चालला आहे, त्यामुळे त्यातला आशय लक्षात आला. गेल्या जुन महिन्यात तेलगू देसम पक्षाने लोकसभेत मोदी सरकारच्या विरोधात अविश्वास प्रस्ताव आणला, त्यावर प्रदिर्घ भाषण करताना राहुल गांधी यांनी हा विषय पहिल्यांदा उकरून काढला होता. त्याच खरेदीत पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांनी घोटाळा करून आपल्या लाडक्या अनिल अंबानी यांच्या कंपनीला तीस हजार कोटी रुपये मिळवून दिले आणि त्यासाठी त्या विमानांची किंमतही वाढवून देण्यात आल्याचा धडधडीत खोटा आरोप त्यांनी केला. असे काही आरोप करण्यासाठी त्यांनी कुठला पुरावा किंवा कागदपत्र समोर आण्ले नाही. किंवा साक्षिदारही समोर आणलेला नाही. त्यासाठी त्यांनी फ़्रान्सचे माजी राष्ट्राध्यक्ष ऑलंदे यांच्या कुठल्या मुलाखतीत उच्चारलेल्या शब्दांचा आधार घेतला होता. खुद्द ऑलंदे यांनी ते शब्द मागे घेतले आहेत आणि आपल्याला तसे काही म्हणायचे नव्हते, असा खुलासा करून झाला आहे. त्यानंतर राहुलनी विद्यमान फ़्रेन्च राष्ट्राध्यक्ष मायक्रोन यांनी आपल्याला तसे सांगितल्याचा दावा केला होता. त्यांनीही आपले असे कुठले बोलणे राहुलशी झाले नसल्याचा खुलासा करून झाला आहे. मग सदरहू विमानाचे उत्पादन करणार्‍या कंपनीनेही खुलासा देऊन झाला आहे. पण इतके खुलासे राहुलच्या मेंदूत शिरणार नसतील, तर समजू शकते. पण त्याच्या आधाराने जो धुरळा माध्यमातून व विविध विरोधी पक्षांकडून उडवला जात आहे, त्यांच्या मेंदूचे काय झाले; असा प्रश्न नक्की पडतो. बोफ़ोर्सप्रमाणे या आरोपांची चिखलफ़ेक करून मोदींना आगामी लोकसभा निवडणूकीत हरवता येईल, ही त्यामागची अपेक्षा असावी. अन्यथा हा खोटेपणा इतकी मजल मारू शकला नसता.

आरंभी मोदींनी व भाजपानेही त्याकडे काणाडोळा केला. नंतर माध्यमांनी व अन्य पक्षांनी त्यावर धुळवड आरंभल्यामुळे खुलासे व उत्तरेही देऊन झालेली आहेत. पण उत्तरे कोणाला हवी आहेत? सुप्रिम कोर्टातही हा मामला गेला आणि तो घेऊन जाणार्‍यांनी आपापली नाके कापून घेतली. भाजपाचेच माजी मंत्री अरूण शौरी व यशवंत सिन्हा यांनी प्रशांत भूषण यांच्या माध्यमातून हा विषय सुप्रिम कोर्टात नेलेला होता. त्याच्या चौकशीचीही मागणी केली होती. वास्तविक त्यांनी हा उद्योग करण्यापेक्षा राहुल गांधींनी ते करायला हवे होते. पण राहुल वा त्यांचे एकाहून एक कायदेपंडीत सहकारी शेपूट घालून बाजूला बसले असताना, शौरी व सिन्हा यांनी मोदीद्वेषाच्या आहारी जाऊन कोर्टात धाव घेतली. त्यातून आपल्या दिर्घकालीन प्रतिष्ठा व विश्वासार्हतेची माती करून घेतली. कारण त्यांच्या याचिकेला प्रतिसाद देऊन कोर्टाने मोदी सरकारकडे जाब मागितला आणि सरकारनेही सर्व संबंधित कागदपत्रे कोर्टाला सादर केली. ती बारकाईने तपासून कोर्टाने त्यात कुठला घोटाळा नसल्याची ग्वाही देऊन टाकली. राहुलच्या नादी लागलेल्या अतिशहाण्या शौरी-सिन्हांचे नाक कापले गेले आणि त्यांची बोलती बंद होऊन गेली. जे त्यांचे कोर्टात झाले तेच अन्य विरोधी पक्षांचे आगामी लोकसभा निवडणूकीत व्हायचे आहे. राहुल आजही जितक्या आवेशात बोलत आहेत, त्यांना आपल्या आरोपाची खात्री असती, तर त्यांनी हा मामला स्वत:च कोर्टामध्ये नेला असता. त्याचे श्रेय शौरी-सिन्हांना नक्कीच मिळू दिले नसते. पण आपल्या खोटेपणाची खात्री असल्याने त्यांनी गप्प राहून त्या अतिशहाण्यांना बळी व्हायला पुढे केले. शहाण्यांची हीच शोकांतिका असते. ते सर्वात आधी आणि झटकन भामट्यांचे बळी होतात. हा विषय इथेच संपत नाही. राहुलला आपल्या खोटेपणाची कितपत खात्री आहे, त्याची साक्ष गुरूवारी लोकसभेत सभापती सुमित्रा महाजन यांनी राहुलकडूनच वदवून घेतली.

राफ़ायल विषयातला आणखी एक खोटा पुरावा राहुलनी लोकसभेत आणलेला होता. त्यात म्हणे मनोहर पर्रीकर व गोव्याचे आरोग्यमंत्री विश्वजीत राणे राफ़ायल फ़ायली आपल्या घरात असल्याचे बोलत असल्याचे ध्वनीमुद्रण होते. त्याविषयी राहुल ग्वाही देत असतील, तरच ती वाजवायला देऊ; असे बजावल्यावर या कॉग्रेस अध्यक्षाने शेपूट घातली. कारण त्याला आपल्याच खोटेपणाची खात्री होती. टेपच्या खरेपणाची खात्री लोकसभेत दिली आणि तपासणीनंतर ती खोटी पडली; तर फ़ोर्जरीचा गुन्हा होऊ शकतो. इतकी अक्कल पप्पूला नक्कीच आहे. विषय सुप्रिम कोर्टापासून लोकसभेपर्यंत कुठलाही कसोटी वा तपासणीवर टिकेल, असा पुरावा राहुल गांधी देऊ शकलेले नाहीत. पण  पाच महिने उलटून गेल्यावरही भारतीय माध्यमात राफ़ायलचा घोटाळा चर्चेत गाजतो आहे. आता यातली गंमतही तपासून बघायला हरकत नाही. एका काल्पनिक आरोपाचा कुठलाही पुरावा साक्षिदार नसताना गदारोळ चालू आहे. पण गेला महिनाभर युपीएकालीन ऑगस्टा वेस्टलॅन्ड हेलिकॉप्टर घोटाळ्यातला दलाल भारताच्या हाती आलेला आहे. त्याला युपीए सरकारच्या घोटाळ्यात काही कोटी रुपये मिळाले व त्याने ते राहुल व सोनियांसहीत अनेक कॉग्रेस नेत्यांना भागिदारी दिल्याचा काही पुरावा इटालियन व दुबाईच्या कोर्टात मान्यही झाला आहे. म्हणून तर त्याचा भारतात तपास सुरू झाला आणि दुबई कोर्टाने त्याला भारताच्या हवाली केलेला आहे. त्याच्या जबानीतून थेट राहुल व सोनियांचे उल्लेख समोर आलेले आहेत. त्याविषयी माहितीही उपलब्ध आहे. पण त्यावर माध्यमात स्मशानशांतता पसरलेली आहे. राहुलचे बिनबुडाचे आरोप गाजवणारे व पत्रकार परिषदेत हजेरी लावणारे संपादक यापैकी कोणी राहुलना त्याच हेलिकॉप्टर खरेदीतल्या पैसे, दलाली वा व्यवहाराविषयी चकार शब्द विचारायलेला नाही. राफ़ायलचे असत्य अर्ध्या माध्यम जगताला पालथे घालून बसले आहे, पण ख्रिश्चन मिशेलने कथन केलेल्या राहुल व सोनियांच्या पैशाचे सत्य बोलायला कोणी धजावत नाही ना?

राहुलच्या आरोपात एकही पुरावा नाही आणि गाजावाजा आहे. उलट ऑगस्टा वेस्टलॅन्ड हेलिकॉप्टर खरेदी घोटाळ्यातल्या पैशाची देवाणघेवाण कोर्टात सिद्ध झाली असून त्याचे उत्पादन करणार्‍या व विक्री दलाली खाणार्‍यांना दोषीही ठरवण्यात आलेले आहे. त्यातला एक आरोपी भारतीय तपास यंत्रणांसमोर सत्य ओकतो आहे. पण त्यात लक्ष घालायलाही कुणा संपादक, पत्रकाराला सवड मिळालेली नाही. त्यावर बोलायची कोणालाही कशाला भिती वाटते आहे? कारण त्यात युपीएचे मंत्री वा अधिकार्‍यांनाच लाच देण्यात आलेली नाही. काही संपादक पत्रकारांनाही हिस्सा मिळाल्याचा आरोप आहे. तपशील उपलब्ध आहे. पण ते सत्य बोलायचे कोणी? शौरी किंवा सिन्हा कुठे गुडूप झाले आहेत? राफ़ायलच्या डंका पिटणार्‍या पत्रकारांना हेलिकॉप्टर विषयी बोलायची इतकी भिती कशाला वाटते आहे? नसलेल्या पुराव्यांचे फ़ुगे उडवण्याचा खेळ करणार्‍यांना सत्य समोर असून त्याला सामोरे जाण्याची भिती कशाला सतावते आहे? कुणालाही कुठलेही प्रश्न बेधडक विचारण्याची हिंमत बाळगणार्‍यांना राहुलनी योजलेल्या पत्रकार परिषदेत, त्याच सत्याविषयी एक साधा प्रश्न विचारायचे धाडस का होत नाही? कारण ते सत्य आहे. ते सत्य दडपायचे तर राफ़ायलच्या धुमधडाका लावलाच पाहिजे ना? जगजीत सिंगची गजल आहे, तुम इतका क्यु मुस्कुरा रहे हो, क्या गम है जिसको छुपा रहे हो. त्याचीच प्रचिती येते. राफ़ायलचा बागुलबुवा केला नाही तर सगळे लक्ष हेलिकॉप्टर घोटाळ्याकडे वळणार आहे. तिथे इटालीयन आईचा भावी पंतप्रधान पुत्र गटांगळ्या खाणार आहे. त्याला फ़ार वेळ लागणार नाही. कारण ख्रिश्चन मिशेल सत्य ओकायला लागला असून, त्यातला थेट गांधी खानदानाला भिडणारा महत्वाचा तपशील उघड होत जाईल, तसतशा राफ़ायलच्या रुदाल्या ओक्साबोक्शी आकांत करणार आहेत. दया येते ती त्यात बळी पडलेल्या शौरी-सिन्हांची आणि त्याच वाटेवर बळी व्हायला धावत सुटलेल्या अन्य पक्षातल्या बकर्‍यांची. कारण उद्या त्यांचा बळी जाईल, तेव्हा राहुल वा सोनियाही त्यांच्यासाठी दोन अश्रू ढाळणार नाहीत, हे नक्की.